landrat
[niem.]:
landrat
Encyklopedia PWN
1) w Prusach urzędnik stojący na czele administracji powiatu ziemskiego (Kreis), mianowany dożywotnio przez króla spośród przedstawionych mu przez sejmik powiatowy (Kreistag) 3 kandydatów, którzy musieli być właścicielami ziemskimi i mieć odpowiednie wykształcenie prawnicze; l. był jednocześnie urzędnikiem samorządu powiatowego: przewodniczył sejmikowi powiatowemu i od 1872 stał na czele wydziału powiatowego (Kreisausschuss) — samorządowego organu wykonawczego sejmiku powiatowego; na ziemiach pol. pod zaborem pruskim l. pochodził z nominacji; Polacy do tego urzędu nie byli dopuszczani; w czasach republiki weimarskiej l. mianowała rada ministrów;
2) współcześnie w RFN (w NRD do 1952) przewodniczący obrad Kreistagu i szef administracji powiatowej (Oberkreisdirektor).
