tlen
Encyklopedia PWN
fizyk polski.
parametr określający palność substancji;
wymiana tlenu, dwutlenku węgla i pary wodnej między rośliną i jej środowiskiem zewnętrznym, odbywająca się za pośrednictwem systemu przestworów międzykomórkowych, kontaktujących się z zewnętrznym środowiskiem przez szparki
związki organiczne o cząsteczkach, w których sąsiadujące: atom węgla i heteroatom mają przeciwne ładunki formalne, przy czym atom węgla jest obdarzony ładunkiem ujemnym, a heteroatom dodatnim, oraz istnieje możliwość utworzenia między nimi wązania podwójnego;
zamartwica, asfiksja,
med. głębokie niedotlenienie organizmu spowodowane zaburzeniami oddychania albo brakiem tlenu w powietrzu;
stan środowiska wynikający z wprowadzenia do powietrza, wody lub gruntu albo nagromadzenia na powierzchni ziemi substancji stałych, ciekłych lub gazowych albo energii w takich ilościach lub w takim składzie, że może to ujemnie wpływać na zdrowie człowieka, przyrodę ożywioną, klimat, glebę, wodę lub powodować inne niekorzystne zmiany, np. korozję materiałów.
