synonim
Encyklopedia PWN
astr. jasny pas światła rozciągający się na nocnym niebie wzdłuż równika galaktycznego, nachylonego pod kątem ok. 62° do równika niebieskiego;
Duch Święty, Duch Boży, Duch,
w chrześcijaństwie imię trzeciej Osoby Boskiej (Trójca Święta).
religiozn. zespół postaw, przekonań, stanowisk wobec kształtujących określoną formę życia rzeczywistości — Boga, świata duchów, świata człowieka, przyrody, a szerzej — wszystkich przejawów bytu zarówno w swej faktyczności, jak też dynamizmie stawania się.
dyktatura
forma rządów arbitralnych (wyłączonych spod kontroli społecznej), sprawowanych przez jednostkę (absolutyzm, cezaryzm) lub wąską grupę, w starożytnym Rzymie urząd dyktatora;
[łac.],
eklektyzm
filoz. w filozofii końca okresu hellenistycznego eklektyzm stanowił próbę łączenia platonizmu, arystotelizmu i stoicyzmu; termin eklektyzm wprowadził Diogenes Laertios na oznaczenie pogladów tych właśnie filozofów; podobna tendencja występowała w myśli filologów odrodzenia; w okresie oświecenia eklektyzm polegał na zastępowaniu systemów filozoficznych podejściem historycznym (szkoła Ch. Wolffa oparta na filozofii G.W. Leibniza); w XIX w. W. Cousin rozwinął koncepcję teorii pluralistycznej, łączącej 4 podstawowe nurty filozoficzne: idealizm, sensualizm, sceptycyzm i mistycyzm; koncepcję tę krytykował m.in. H. Taine, uważając ją za syntezę o charakterze niespójnym i przypadkowym; obecnie terminu eklektyzm używa się czasem jako określenia pejoratywnego — synonimu nieautentyczności, sztuczności i powierzchowności intelektualnej.
[gr. eklektikós ‘wybierający’],
