Encyklopedia PWN

elektrokauter

[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, kautḗr ‘palacz’, ‘żelazko’],

narzędzie do cięcia tkanek za pomocą nagrzanego do czerwoności drucika wolframowego;

elektrokoagulacja

[gr.-łac.],

med. koagulacja tkanek za pomocą diatermii chirurgicznej;

elektrolityczny klucz, mostek solny,

urządzenie łączące elektrolity w naczyniu elektrolitycznym, którego gł. zadaniem jest zmniejszenie potencjału dyfuzyjnego między tymi elektrolitami i zapobieżenie ich mieszaniu się;

elektroluminofory,

substancje świecące wskutek wzbudzenia zmiennym polem elektr. (rzędu 10⁴ V/cm);

elektron

[gr. ḗlektron ‘bursztyn’],

cząstka elementarna o masie m_e = 0,510 998 902(21) MeV/c² (9,109 381 88(72) · 10^–31 kg) i ładunku elektrycznym e = −1,602 176 462(63) · 10^–19 C, występująca w 2 stanach ładunkowych: jako ujemny — negaton, i dodatni — pozyton;

elektronowa teoria metali,

teoria wiążąca właściwości fiz. metali z ich strukturą elektronową; wyjaśnia m.in. dobre przewodnictwo elektr. i cieplne metali oraz ich charakterystyczny połysk.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>