rytuałach

Encyklopedia PWN

koncepcja w dramaturgii i teatrze XX w., sformułowana na początku lat 60. przez F. Arrabala, R. Topora, A. Jodorowskiego i J. Sternberga;

[łac., ‘ziemia’],

w religii staroż. Rzymu bogini ziemi i gleby, w której wzrasta ziarno;

[tenno:; jap., ‘król nieba’],

tytuł japońskiego władcy, w Europie zwykle zw. mikado lub cesarzem;

Titonos, Tithōnós,

mit. gr. syn Laomedonta, w eposie Homerowym kochanek Eos [‘jutrzenka’], z którą spłodził Memnona;

[tlalọk; nahuatl, ‘ten, który jest zrobiony z ziemi’ lub ‘ten, który jest ucieleśnieniem ziemi’],

w dawnym Meksyku bóg deszczu i pioruna;

psychol. poznawcze ujmowanie przez człowieka samego siebie we wszelkich możliwych relacjach z samym sobą oraz światem zewnętrznym.

Materiały dodatkowe