teatr paniczny

teatr paniczny,

koncepcja w dramaturgii i teatrze XX w., sformułowana na początku lat 60. przez F. Arrabala, R. Topora, A. Jodorowskiego i J. Sternberga;

w dążeniu do wywołania u widza wstrząsu i przerażenia przedstawienie miało być konstruowane (na zasadzie happeningu) jak barbarzyński rytuał, podczas którego postaci, przekraczając religijne, seksualne i polityczne tabu, odkrywają nieznane sfery własnego „ja”.