rekonstrukcja
Encyklopedia PWN
dział matematyki rozwinięty w latach 60. XX w. przez A. Robinsona, będący ścisłą realizacją pochodzącej z XVII w. koncepcji G.W. Leibniza, który chciał oprzeć cały rachunek różniczkowy i całkowy na pojęciu nieskończenie małej;
niem. architekt i archeolog;
dział chirurgii zajmujący się operacyjnym leczeniem chorób tętnic i żył obwodowych;
apoksyomenos
atleta oczyszczający ciało z oliwy i piachu za pomocą skrobaczki;
[gr.],
archeologia
nauka historyczna badająca przeszłość dawnych społeczeństw (głównie na podstawie wykopalisk), źródłoznawcza dziedzina szeroko pojmowanej historii (łącznie z prahistorią).
[gr. archḗ‘zasada’, ‘podstawa’, ‘starożytny’, ‘dawny’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
zbiór zbadanych, podobnych do siebie zespołów źródeł archeologicznych, który umożliwia rekonstrukcję zdarzeń, sposobów bytowania, sporządzenie inwentarza powszechnie używanych wytworów i określenie umiejętności grupy ludzkiej zasiedlającej dany obszar w możliwym do oznaczenia czasie.