rabin
Encyklopedia PWN
uczeni żydowscy, rabini, którzy komentowali i wyjaśniali Biblię hebrajską, a zwłaszcza Prawo pisane (Torę), dostosowując jego zasady do zmieniających się warunków życia;
teologia
uporządkowana wiedza religijna.
[gr. theós ‘Bóg’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
Tosefta
zbiór żydowskiej tradycji ustnej zawierający wypowiedzi rabinów inspirowane przez Biblię hebrajską;
[hebr.],
Wilno, Vilnius 
,
stolica Litwy, na południowym wschodzie kraju, w odległości 315 km od Morza Bałtyckiego i 32 km od granicy z Białorusią.
,
Wołożyn, białorus.Wałożyn, Valožyn, ros. Wołożin, Voložin,
m. na Białorusi, w obwodzie mińskim, nad Wołożynką (dorzecze Niemna), na północnym skraju Puszczy Nalibockiej.
m. wojewódzkie (woj. dolnośląskie), pow. grodzki, na równinach Wrocławskiej i Oleśnickiej, nad Odrą i jej dopływami: Oławą, Ślęzą, Bystrzycą i Widawą; siedziba pow. wrocławskiego.
