pędu
Encyklopedia PWN
komutator
mat.:
[łac.],
bot. typ rośliny drzewiastej, która wytwarza nowe, silnie rosnące długopędy w nasadowej części pędu, w związku z czym brakuje wyraźnego pnia;
fizjol. faza w rozwoju roślin kwiatowych, w czasie której w merystemach zlokalizowanych w wierzchołkach pędu następuje przełączenie programu rozwoju wegetatywnego (programu rozwoju młodocianego) na program rozwoju generatywnego (faza dojrzałości): zamiast liści i wegetatywnych pędów bocznych wierzchołki pędów zaczynają wytwarzać organy kwiatowe — działki kielicha, płatki korony, pręciki i słupki;
właściwość płynów (cieczy, gazów) polegająca na powstawaniu w nich naprężeń stycznych, zależnych od prędkości odkształcenia elementu płynu;
merystemy
bot. tkanka złożona z komórek dzielących się, zapoczątkowująca nowe moduły organów roślinnych;
[gr. meristḗs ‘dzielący’],
jedno z fundamentalnych twierdzeń fizyki teoret., określające związek między symetriami układu fiz. a zasadami zachowania (zachowania prawa) odpowiednich wielkości fizycznych;
