pol
Encyklopedia PWN
archeol. krąg kultur rozwijający się w środkowej i młodszej epoce brązu, na niektórych terenach także we wczesnej epoce żelaza (XV–IV w. p.n.e.), zajmujących rozległe obszary w środkowej i zachodniej Europie — między Bałtykiem na północy i Płw. Bałkańskim na południu, Karpatami na wschodzie i Katalonią na zachodzie;
fiz. relatywistyczne, tj. zgodne z wymaganiami szczególnej teorii względności, uogólnienie mechaniki kwantowej na układy o nieskończonej liczbie stopni swobody, opisujące fundamentalne oddziaływania cząstek elementarnych.
teoria, w której do opisu dynamiki układu wprowadza się funkcje (czyli pola) zależne od współrzędnych przestrzennych.
irygacyjne pola, pola irygowane,
dawna nazwa pól nawadnianych zalewowo lub stokowo (nawadnianie), głównie ściekami miejskimi lub przemysłowymi;
