patriarcha
Encyklopedia PWN
drugi sobór uznany za powszechny dopiero przez sobór chalcedoński (451), a zwołany jako synod biskupów Kościoła wschodniego przez cesarza Teodozjusza I Wielkiego;
siódmy sobór powszechny, zwołany z inicjatywy cesarzowej bizantyńskiej, Ireny, przez patriarchę Konstantynopola, Tarazjusza; obradował 24 IX–23 X 787 w Nicei (obecnie İznik) w Azji Mniejszej z udziałem 252–365 uczestników (w tym 2 legatów papieskich);
Stambuł, İstanbul, 324–1453 Konstantynopol, staroż. Bizancjum,
m. w zachodniej Turcji, w Europie i Azji, nad morzem Marmara, cieśn. Bosfor (szer. 0,75–3,7 km) i jej odgałęzieniem, zat. Złoty Róg; ośrodek adm. ilu İstanbul.
staroobrzędowcy, ros. staroobriadcy, starowiery,
ruscy prawosławni, którzy odrzucili reformę liturgiczną patriarchy Nikona (XVII w.) i zerwali łączność z Kościołem prawosławnym (głównie działalność Awwakuma Pietrowicza);
stauropigia
w Kościele prawosławnym klasztor lub inna instytucja wyjęta spod cerkiewnej jurysdykcji lokalnej, zależna bezpośrednio od patriarchy lub synodu.
[ros. < gr.],
Stefan Pierwszy Koronowany, Stefan Nemanić, serb. Stefan Prvovjenčani, z dynastii Nemaniciów, ur. ok. 1165, zm. 24 IX 1227,
wielki żupan od 1196 i król Serbii od 1217, syn Stefana Nemanii;
