obyczaj
Encyklopedia PWN
socjol. normy wyznaczające organizację czasu w ramach interakcji, grupy, zbiorowości.
etologia
nauka biologiczna o zachowaniu się organizmów zwierzęcych i niektórych zachowaniach człowieka.
[gr. ḗthos ‘zwyczaj’, ‘obyczaj’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
etologia
filoz. termin wprowadzony do języka filozoficznego w 2. połowie XIX w. przez J.S. Milla i W. Wundta, oznaczający naukę o ludzkim etosie (etos), która bada kształtowanie się charakteru, obyczajów i zwyczajów jednostek lub grup społecznych;
[gr. ḗthos ‘obyczaj’, ‘charakter’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
Japończycy, nazwa własna Nihonjin, Nipponjin,
naród tworzący podstawową ludność Japonii, poza granicami J. mieszkają gł. (ponad 2,5 mln) w Ameryce Północnej i Ameryce Południowej, najliczniejsze skupiska w USA i Brazylii.
moralność
[fr. moral < łac. moralis ‘dotyczący obyczajów’]:
o tempora! o mores!
o czasy! o obyczaje! — wyrażenie oburzenia na widok rozluźnienia obyczajów (Cyceron);
[łac.],
