muZYka
Encyklopedia PWN
kompozytor, pianista i historyk muzyki;
stile concitato
styl w muzyce dramatycznej wczesnego baroku, związany z monodią akompaniowaną, podkreślający ekspresję muzyki, przeciwstawiany dawnemu stile osservato.
[s. konczitạto; wł.],
styl brillant
muz. styl w muzyce fortepianowej 1. poł. XIX w., odznaczający się rozbudowanymi partiami popisowymi (wirtuozowskie pasaże, błyskotliwe figury, ornamenty) i odcinkami o charakterze kantylenowym (śpiewnym), sentymentalnym, zwłaszcza w takich gatunkach i formach, jak: koncert, sonata, rondo, nokturn, polonez, walc;
[s. brijạ̃; fr.],
suita
muz. cykliczna forma instrumentalna, tzn. zbudowana z kilku lub kilkunastu części, gł. o charakterze tanecznym, utrzymanych na ogół w tej samej lub pokrewnej tonacji.
[fr. < łac.],
kompozytor i pianista, z zawodu prawnik;
szkoły zakładane przy kościołach parafialnych.