materialna
Encyklopedia PWN
rocznik nauk. wyd. 1947–53 we Wrocławiu, od 1954 w Warszawie;
architektura
sztuka tworzenia ładu w otoczeniu w celu dostosowania go do zaspokojenia wielorakich fizycznych, materialnych i kulturowych potrzeb ludzi przez planową przemianę naturalnego środowiska oraz budowanie form i wydzielanie przestrzeni o różnym przeznaczeniu.
[łac. < gr. architéktōn ‘budowniczy’],
Arystoteles, Aristotélēs, ur. 384 p.n.e., Stagira (Tracja), zm. 322 p.n.e., Chalkis na wyspie Eubei,
filozof grecki, najwszechstronniejszy myśliciel i uczony starożytności.
filozof angielski, pochodzenia irlandzkiego, duchowny kościoła anglikańskiego.
pojęcie filozofii marksistowskiej oznaczające całokształt materialnego życia społeczeństwa, na który składają się: produkcyjna relacja człowieka do przyrody, polegająca na przekształcaniu przyrody i przystosowywaniu jej do swoich potrzeb, oraz stosunki międzyludzkie kształtujące się w procesie produkcji dóbr materialnych;
Celtowie, gr. Keltoí, Kéltai, łac. Celtae,
grupa ludów indoeuropejskich;
