logiczna
Encyklopedia PWN
panteizm
doktryna filozoficzna, wg której Bóg jest tożsamy ze światem, rozumianym jako jedna całość bytowa (monizm).
[gr. pán ‘wszystko’, theós ‘Bóg’],
sformułowany przez B. Pascala (Myśli) słynny argument za istnieniem Boga, wg którego, skoro dla rozumu równie prawdopodobne jest istnienie Boga, jak i Jego nieistnienie, należy zakładać, że On istnieje, gdyż można zyskać nieskończenie wiele, a stracić jedynie śmiertelną egzystencję;
Peirce 
, ur. 10 IX 1839, Cambridge (stan Massachusetts), zm. 14 IV 1914, Milford,
amer. filozof, logik i matematyk;
[pıərs]
Charles Sanders , ur. 10 IX 1839, Cambridge (stan Massachusetts), zm. 14 IV 1914, Milford,
Piotr Hiszpan, Petrus Hispanus, Piotr Juliani, ur. między 1210 a 1220, Lizbona, zm. 20 V 1277, Viterbo,
od 1276 papież Jan XXI, logik, filozof i lekarz, pochodzenia portugalskiego;
Platon, właśc. Arystokles, gr. Plátōn, Aristoklḗs, łac. Plato, Aristocles, ur. ok. 427, prawdopodobnie w Atenach (wg niektórych świadectw na wyspie Eginie), zm. 347 p.n.e., Ateny,
jeden z najsłynniejszych filozofów starożytnych Grecji; uczeń Sokratesa i nauczyciel Arystotelesa, założyciel Akademii Platońskiej.
ekon. jedna z danin publicznych charakteryzująca się zespołem cech, które wyróżniają się spośród pozostałych danin.
