kontur
Encyklopedia PWN
gałąź sztuk plast. zajmująca wraz z kaligrafią uprzywilejowaną pozycję w Chinach;
krzemionkowa skała osadowa pochodzenia chem. lub biochem., składająca się gł. z bardzo drobnoziarnistego kwarcu lub chalcedonu, bądź obu tych minerałów;
Daulat, żył na przeł. XVI i XVII w.
indyjski malarz miniaturzysta działający 1596–1640;
Delacroix 
, ur. 26 IV 1798, Charenton-Saint-Maurice k. Paryża, zm. 13 VIII 1863, Paryż,
malarz francuski, najwybitniejszy przedstawiciel romantyzmu w sztuce europejskiej.
[dölakruạ]
Eugène , ur. 26 IV 1798, Charenton-Saint-Maurice k. Paryża, zm. 13 VIII 1863, Paryż,
fot. występujący podczas wywoływania efekt polegający na tym, że na krawędziach ciemnych plam (miejsc silnie naświetlonych) znajdujących się na jasnym tle pojawiają się jeszcze ciemniejsze kontury, a na krawędziach jasnego tła, przylegających do tych plam, pojawia się jeszcze jaśniejsza otoczka; brzegi miejsc silnie naświetlonych wywołują się nieco mocniej niż części środkowej (uzyskują nieco większą gęstość opt.);
