konstrukcyjne
Encyklopedia PWN
bud. element konstrukcyjny (belka lub pręt) łączący podpory (np. ściany, ramy) i przeciwdziałający siłom rozpierającym.
pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 73;
techn. element konstrukcyjny o jednym wymiarze (grubości) znacznie mniejszym od pozostałych, przenoszący obciążenia w płaszczyźnie środkowej (utworzonej przez punkty równo oddalone od obu powierzchni zewn. t.);
zakład przemysłu drzewnego lub dział produkcyjny kombinatu przem., którego gł. zadaniem jest przerób przez przecieranie (rozpiłowanie wzdłużne) lub przerób za pomocą tzw. trakorębarek drewna okrągłego na tarcicę;
psychol., pedag. specyficzna metoda pomiaru stanów, procesów lub cech psychicznych za pomocą odpowiednio skonstruowanego zadania lub zbioru zadań, które stawia się przed osobą badaną.
