koncertowa
Encyklopedia PWN
ugięcie fal dźwiękowych na krawędziach niewielkich przeszkód;
dyfrakcja fal, ugięcie fal,
fiz. zespół zjawisk związanych z odstępstwami od praw optyki geometrycznej występującymi podczas rozchodzenia się fal, na brzegach nieprzezroczystych przesłon, a także na niejednorodnościach ośrodka, i to tym wyraźniej, im bardziej rozmiary przeszkód (otworów) są zbliżone do długości fali.
element rozpraszający fale dźwiękowe, stosowany w akustyce wnętrz;
wrażenie słuchowe (lub zmierzony sygnał) wywołane przez powracający impuls fali sprężystej odbitej od przeszkody, dochodzące do obserwatora (lub odbiornika) z takim opóźnieniem czasowym, które pozwala na odróżnienie go od impulsu fali bezpośredniej;
elektroakustyka
dziedzina nauki i techniki zajmująca się zagadnieniami związanymi z przetwarzaniem drgań akustycznych (dźwięków) na sygnały elektr. (sygnały foniczne) i odwrotnie za pomocą przetworników elektroakustycznych (np. mikrofonów, głośników, słuchawek), a także procesami zapisywania sygnałów fonicznych na nośnikach (np. taśmie magnet., płycie gramofonowej czy kompaktowej) i odtwarzania z nich dźwięku (np. za pomocą magnetofonu lub dyskofonu) oraz przesyłania sygnałów fonicznych (radiofonia, telefonia).
[gr.],
etiuda
muz. utwór muzyczny,
[fr. étude ‘nauka’, ‘badanie’ < łac. studium ‘skłonność’, ‘zajęcie’, ‘nauka’],
