jednogatunkowe
Encyklopedia PWN
leśn. zbiorowisko drzew rosnących w bliskim sąsiedztwie i wzajemnie na siebie oddziałujących, o określonym składzie gatunkowym, budowie (często także wieku) i związku z warunkami siedliskowymi.
ekol. skupienia jednogatunkowe lub zbiorowiska roślin wodnych całkowicie zanurzonych, zarastające dno litoralu mórz i jezior oraz dno wód płynących;
oczeret, sitowie jeziorne, Scirpus (Schoenoplectus),
rodzaj bylin kłączowych z rodziny ciborowatych (turzycowatych);
uprawy jednogatunkowe traw (gł. życice i kupkówka pospolita) lub mieszanek pastewnych (trawy i rośliny motylkowate, zwłaszcza koniczyna, lucerna), wprowadzone na pewien okres do polowych płodozmianów roślin uprawnych;
zwykle jednogatunkowe grupy owadów, będące potomstwem jednej lub kilku samic, zamieszkujące wspólne gniazdo lub kolonię gniazd (np. mrowisko), często broniące wspólnego terytorium, u których istnieje więź społ. (społeczne życie zwierząt), podejmujące zespołowe działania (socjologia zwierząt).
democen
jednostka ekol. obejmująca jednogatunkową populację roślin, zwierząt lub mikroorganizmów wraz z ich środowiskiem.
[gr. dḗmos ‘lud’, koinós ‘wspólny’, ‘ogólny’],
