Encyklopedia PWN

piśmiennictwo powstałe na terenie Niderlandów.

[łac. orbita ‘koleina’, ‘droga’],

funkcja falowa ψ opisująca stan jednego elektronu, zależna od współrzędnych () określających jego położenie w atomie (orbital atomowy), cząsteczce (orbital molekularny, orbital cząsteczkowy) lub krysztale.

orogen

[gr. óros ‘góra’, génesis ‘pochodzenie’],

geol. wielka, prostolinijna lub łukowata struktura tektoniczna będąca wytworem orogenezy.

Platon, właśc. Arystokles, gr. Plátōn, Aristoklḗs, łac. Plato, Aristocles, ur. ok. 427, prawdopodobnie w Atenach (wg niektórych świadectw na wyspie Eginie), zm. 347 p.n.e., Ateny,

jeden z najsłynniejszych filozofów starożytnych Grecji; uczeń Sokratesa i nauczyciel Arystotelesa, założyciel Akademii Platońskiej.

polimery

[gr. polymerēs ‘wieloczęściowy’],

związki złożone z makrocząsteczek organicznych lub (rzadziej) nieorganicznych;

radiolinia

[łac.],

linia radiowa,

telekom. linia transmisyjna służąca do dwukierunkowego przesyłania sygnałów za pośrednictwem fal radiowych (gł. mikrofal), ukształtowanych w wąską wiązkę za pomocą kierunkowych anten nadawczo-odbiorczych.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>