italika
Encyklopedia PWN
italika
pot. nazwa renesansowej kursywy zastosowanej po raz pierwszy 1501 w oficynie wydawniczej Aldusa Manutiusa w Wenecji;
[łac.],
każde pismo (zbiór znaków graficznych) utrwalone na nośniku pisma stosowanym w poligrafii do składania tekstów, np. na czcionkach, matrycach (linotypowych, monotypowych i in.), fotomatrycach czy też w postaci fontów komputerowych.
ekwici
grupa społeczna w starożytnym Rzymie.
[łac. equites ‘rycerze’, ‘jeźdźcy’ < equus ‘koń’],
kartagiński wódz i polityk.
kohorty miejskie, łac. cohortes urbanae,
wojsk. w starożytności oddziały (służby policyjne) odpowiedzialne za porządek w Rzymie, założone przez Augusta, dowodzone przez prefekta miasta.
Latynowie, Latini,
w starożytności lud zamieszkujący Lacjum, zaliczany do Italików;
Słownik języka polskiego
Znaleziono w książkach Grupy PWN
Trwa wyszukiwanie... 
