harmoniczne
Encyklopedia PWN
rondo
muz. początkowo (XIII–XV w.) pieśń, zw. rondeau, jednogłosowa (rondellus) lub wielogłosowa, uprawiana przez truwerów i kompozytorów epoki średniowiecza; od XVIII w. instrumentalna forma muz., występująca bądź samodzielnie, bądź jako część (z reguły ostatnia) większych form, jak sonata, symfonia, koncert;
[fr. < łac. rotundus ‘okrągły’],
kompozytor rosyjski, jeden z najwybitniejszych symfoników XX w..
ton
fiz., muz. dźwięk prosty (harmoniczny) o jednej częst., uzyskiwany np. w chwilę po pobudzeniu widełek strojowych, także jeden z tzw. t. górnych, harmonicznych lub składowych dźwięku, czyli alikwotów;
[gr.],
tuner
nazwa części składowej odbiornika radiofonicznego lub odbiornika telewizyjnego, w której zachodzi wyodrębnienie sygnału pożądanego ze wszystkich sygnałów docierających do wejścia t. z anteny, a także przetworzenie tego sygnału do postaci umożliwiającej sterowanie końcowymi urządzeniami odbiornika (np. głośnikiem, kineskopem lub monitorem ciekłokrystalicznym);
[ang.],
