głowa
Encyklopedia PWN
gałąź sztuki greckiej okresu hellenistycznego 323–30 r. p.n.e. tworzona w Egipcie, głównie w Aleksandrii (stąd nazwa), równocześnie ze sztuką egipską.
syn Judy Arie Lejba, żydowski działacz religijny i społeczny, cadyk;
mit. ind. wielki wąż o tysiącu głów, na którym spoczywa Wisznu, uśpiony pośród wód oceanu kosm., gdy trwa przerwa pomiędzy kolejnymi kreacjami świata, zw. nocą Brahmana;
androkefalizm
szt. plast. przedstawienie postaci zwierzęcej z ludzką głową, przeważnie wyobrażenie bóstw, świętych, tzw. ludzi sprawiedliwych itp.;
[gr. anḗr, andrós ‘mężczyzna’, ‘człowiek’, kephalḗ ‘głowa’],
ważne obiekty związane z kultem i rytuałem religijnym;