grawitacyjne
Encyklopedia PWN
obiekty astronomiczne — kule gazowe o masach porównywalnych z masą Słońca, świecące przez znaczną część życia wskutek zachodzących w nich reakcji termojądrowych.
Księżyc, łac. luna, gr. selene,
naturalny satelita Ziemi;
pole fizyczne, pole sił,
forma materii pośrednicząca we wzajemnym oddziaływaniu jej form korpuskularnych (np. ciał niebieskich, cząsteczek, atomów, cząstek elementarnych).
Słońce wraz z otaczającą je i związaną z nim grawitacyjnie materią w postaci planet z ich księżycami, planetoid, komet i meteoroidów, a także pyłu i gazu wypełniających przestrzeń międzyplanetarną.
tektonika
geol. dział geologii, nauka zajmująca się ruchami i deformacjami litosfery, a zwłaszcza skorupy ziemskiej, oraz wykształceniem i genezą wielkich struktur geol.;
[gr. tektonikós ‘budowniczy’],
równanie wyrażające zasadę zachowania energii w odniesieniu do ruchu płynu doskonałego, tj. nielepkiego i nieściśliwego; sformułowane 1738 przez D. Bernoulliego.
