geometrie wielowymiarowe
Encyklopedia PWN
geometrie Riemanna, geometrie riemannowskie,
wielowymiarowe uogólnienia klas. geometrii różniczkowej na dwuwymiarowych powierzchniach (zapoczątkowanej przez C.F. Gaussa), właśc. teoria przestrzeni Riemanna, stworzona 1854 przez B. Riemanna.
geometria
dyscyplina nauki zajmująca się badaniem figur, tj. fragmentów rozmaitych przestrzeni.
[gr. gḗ ‘ziemia’, metréō ‘mierzę’],
dział geometrii, w którym badania różnego rodzaju przestrzeni i ich podzbiorów (figur geom., obiektów) prowadzi się za pomocą metod analizy mat. (rachunku różniczkowego i całkowego).
Riemann 
, ur. 17 IX 1826, Breselenz k. Dannenberga, zm. 20 VII 1866, Selasca k. Verbanii (Włochy),
matematyk niemiecki;
[rị:man]
(George Friedrich) Bernhard , ur. 17 IX 1826, Breselenz k. Dannenberga, zm. 20 VII 1866, Selasca k. Verbanii (Włochy),
mat. pojęcie z zakresu geometrii wielowymiarowej; podobnie jak zbiór punktów P(x, y, z), których współrzędne x, y, z spełniają równanie postaci F(x, y, z) = 0, tworzy powierzchnię dwuwymiarową (n = 2) zanurzoną w przestrzeni trójwymiarowej (n = 3), tak też zbiór punktów P(x1, x2, ... , xn) przestrzeni n-wymiarowej, których współrzędne x1, x2, ... , xn spełniają równanie F(x1, x2, ... , xn) = 0 (zw. równaniem h.), tworzy twór geom. zwany hiperpowierzchnią;
mat. wspólne określenie wielu charakterystyk (liczbowych, wektorowych, tensorowych itp.) opisujących własności obiektów rozważanych w geometrii różniczkowej;
