funkcjonalny
Encyklopedia PWN
autonomia
filoz., socjol., teol. Autonomia to niezawisłość woli lub sumienia wykluczająca zależność od determinującego wpływu oddziałujących „z zewnątrz” (zatem heteronomicznych) czynników empirycznych, mających źródło w różnie ujmowanym prawodawstwie Bożym (teonomia) albo pochodzących od jakiegokolwiek autorytetu lub władcy (np. polityczna). W rozumieniu mocniejszym autonomia oznacza możliwość ustanawiania przez podmiot moralny własnych reguł postępowania, przeciwstawianych zarówno empirycznej heteronomii, jak i teonomii; jest traktowana jako centralna kategoria uzasadniająca próby budowania moralności bez etyki przez osoby odpowiedzialne, bo korzystające z autonomii (jak w koncepcjach „moralności ponowoczesnej”, np. u Z. Baumana). W ujęciu słabszym autonomia jest kojarzona nie tyle z wolą, co z sumieniem (lub rozumem praktycznym) podmiotu moralnego, który może samodzielnie ustalać reguły postępowania albo na zasadzie wolności, albo przez uzgodnienie przyrodzonych skłonności i niesprzecznych z nimi obowiązków, odkrywanych raczej niż konstytuowanych przez rozum praktyczny.
[gr., ‘samorząd’],
anat. układ anatomiczno-funkcjonalny, regulujący wymianę substancji między krwią i ośrodkowym układem nerwowym;
architekt niem.; reprezentant funkcjonalizmu;
Bauhaus 
, Das Staatliche Bauhaus Weimar, Hochschule für Gestaltung,
uczelnia artystyczna, powstała 1919 w Weimarze w wyniku połączenia Grossherzogliche Sächsische Hochschule für Bildende Künste i Grossherzogliche Sächsische Kunstgewerbeschule;
, Das Staatliche Bauhaus Weimar, Hochschule für Gestaltung,
niemiecki architekt, malarz, projektant form przemysłowych, grafik.
:rns
architekt holenderski;
