funkcjonalny
Encyklopedia PWN
fizjol. pojęcie wprowadzone przez I. Pawłowa określające stan funkcjonalny układu nerwowego, w którym różne odruchy warunkowe wytworzone na różne bodźce występują nawet wtedy, gdy zostanie zmieniona pierwotna kolejność podawania tych bodźców;
oddziaływanie mające na celu zapewnienie zachowania obiektu w żądany sposób lub w sposób zbliżony do żądanego albo realizację żądanego celu.
strukturalizm
termin upowszechniony w latach 40. XX w.; pierwotnie oznaczał podejście i metodę badawczą stosowane w lingwistyce, następnie stał się nazwą orientacji teoretycznej w antropologii społecznej i kulturowej, badaniach literackich, religioznawstwie i psychologii.
[ang. < łac.],
czasopismo mat., zał. 1929 przez S. Banacha i H. Steinhausa;
styl
językozn., lit. sposób ukształtowania wypowiedzi, wynikający z użycia określonych środków językowych i form tekstowych, dobieranych (świadomie lub nie) spośród różnych możliwości wyrazu.
[fr. < łac. stilus ‘rylec do pisania’],
nauka o ukształtowaniu językowym wypowiedzi, stanowiącym rezultat doboru określonych środków i norm tekstotwórczych, co jest interpretowane łącznie jako wyraz przynależności wypowiedzi do jakiejś grupy zjawisk mownych i stosunku do reprezentowanych przez nie wartości kulturowych; dział językoznawstwa lub literaturoznawstwa.
