filozoficznej
Encyklopedia PWN
filozof angielski, pochodzenia irlandzkiego, duchowny kościoła anglikańskiego.
etyka
termin użyty w IV w. p.n.e. przez Arystotelesa w tytule dzieła Etyka nikomachejska na oznaczenie opisowo-krytycznego studium tego, co dotyczy etosu jako ludzkiego charakteru, obyczaju, tj. utrwalonego sposobu zachowania się w środowisku życia, zamieszkania;
[gr. tá ēthiká ‘traktat o obyczajach’ < ḗthos ‘obyczaj’, ‘charakter’],
Filozofia w Indiach ze względu na swoje religijno-rytualne korzenie była niekiedy związana z nurtami religijnymi, a za cel stawiała sobie niejednokrotnie dążenie do wolności wewnętrznej i wyzwolenia (moksza).
filozof, historyk filozofii i myśli religijnej, eseista, publicysta, prozaik.
pozytywizm
filoz. w wąskim rozumieniu — system filozoficzny (filozofii pozytywnej) A. Comte’a wyłożony w Cours de philosophie positive (t. 1–6 1830–42), w szerszym — jeden z głównych nurtów w filozofii XIX i XX w., wywodzący się z refleksji filozoficznej nad poznaniem naukowym oraz nad strukturą metodologiczną i osiągnięciami teoretycznymi i praktycznych nauk szczegółowych (zwłaszcza ścisłych).
[fr. positivisme < łac. positivus ‘oparty’, ‘uzasadniony’],
teologia
uporządkowana wiedza religijna.
[gr. theós ‘Bóg’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
