duch
Encyklopedia PWN
pośrednik między społecznością ludzką a sferą sacrum, wprowadzający się w trans w celu uzyskania kontaktu z siłami sakralnymi przez odwiedzenie zaświatów bądź sprowadzenie duchów i bóstw do swojej społeczności.
wczesnochrześc. hymn łac. (pol. Przybądź Stwórco, Duchu Boży), w Kościele zachodnim najstarszy hymn do Ducha Św.;
animizm
religiozn. według niektórych badaczy pierwotna forma religii, której istota miała się sprowadzać do powszechnej wiary w istnienie niematerialnych i zdolnych do samodzielnej egzystencji dusz, ożywiających wszystkie elementy kosmosu i przyrody, w tym człowieka.
[łac. animus ‘duch’, anima ‘dusza’],
doktryna chrystologiczna Apolinarego z Laodycei dotycząca związku między ludzką a boską naturą Chrystusa
w zaratusztrianizmie najwyższy demon zła;
politeistyczna religia indoeur. ludu osiadłego w czasach hist. nad południowo-wschodnimi brzegami Morza Bałtyckiego, między Wisłą a Dźwiną (przodków współcz. Litwinów i Łotyszy oraz wymarłych już Prusów i Jadźwingów).
