druk
Encyklopedia PWN
grafika
dziedzina sztuki, której istotą jest powielanie na papierze (rzadziej pergaminie, atłasie, jedwabiu) kompozycji z uprzednio przygotowanej formy — klocka drewnianego, płyty metalowej (miedzianej, żelaznej, cynkowej, ołowianej, stalowej, aluminiowiej), kamienia litograficznego oraz innych materiałów (ceraty, linoleum, szkła, gipsu), od których często wywodzi się nazwa techniki.
[gr. gráphō ‘piszę’, ‘rysuję’],
Hoffhalter Rafael, właśc. Rafał Skrzetuski, ur. ok. 1525, Poznań, zm. 1568, Alba Iulia (Siedmiogród),
drukarz, księgarz, nakładca, pochodzenia polskiego;
plast. kompozycja związana z treścią utworu lit., nauk., wydarzenia, artykułu w czasopiśmie itp.; może być włączona do książki, czasopisma i druku okolicznościowego (broszura, ulotka), albo też tworzyć tekę lub zespół luźnych plansz (serie).
francuski reformator religijny i współtwórca Kościoła ewangelicko-reformowanego.
rodzina niem. drukarzy i księgarzy w Królewcu i Kwidzynie:
kolofon
formuła umieszczana na końcu starożytnej i średniowiecznej książki rękopiśmiennej i druków, zawierająca tytuł dzieła, imię i nazwisko autora, czas i miejsce powstania bądź druku, nazwisko kopisty lub drukarza, ewentualnie nakładcy;
[łac. < gr.],
