bębenkowe
Encyklopedia PWN
parzysta kość o skomplikowanej budowie, wchodząca w skład ścian bocznych i podstawy mózgoczaszki;
słuch, zmysł słuchu,
zdolność odbierania przez zwierzęta i człowieka fal dźwiękowych zwanych akustycznymi (fale sprężyste).
słuchowa trąbka, trąbka Eustachiusza,
przewód (u człowieka dł. ok. 36 mm) łączący jamę bębenkową z jamą gardzieli;
tympanoplastyka
med. operacyjne zamknięcie ubytku w błonie bębenkowej, lub jej odtworzenie, w celu poprawy słuchu i uniknięcia infekcji ucha środkowego poprzez uszkodzoną błonę bębenkową
[gr.],
metoda audiometrii obiektywnej;
anat. ściana oddzielająca przewód ślimakowy od bębenkowego w ślimaku (ucho wewnętrzne);
