budowa
Encyklopedia PWN
architektura
sztuka tworzenia ładu w otoczeniu w celu dostosowania go do zaspokojenia wielorakich fizycznych, materialnych i kulturowych potrzeb ludzi przez planową przemianę naturalnego środowiska oraz budowanie form i wydzielanie przestrzeni o różnym przeznaczeniu.
[łac. < gr. architéktōn ‘budowniczy’],
teorie wyjaśniające budowę materii przy założeniu jej nieciągłej, ziarnistej struktury.
dyscyplina naukowa zajmująca się budową oraz funkcjami związków dostarczanych z pożywieniem i wytwarzanych w organizmie, przemianami tych związków w ustroju (z uwzględnieniem efektów energetycznych przemian) i wpływem różnych czynników (zewnętrznych i wewnętrznych) na te przemiany oraz ewolucją i odtwarzaniem żywej materii — bada więc molekularne podstawy życia.
bionika
dziedzina wiedzy z pogranicza biologii i nauk technicznych, zajmująca się technicznymi zastosowaniami zasad funkcjonowania żywych organizmów lub procesów obserwowanych w tych organizmach albo w ich zbiorowiskach;
[gr.],
Centralny Okręg Przemysłowy (COP),
okręg przemysłowy w II RP, zlokalizowany we wschodniej części województwa kieleckiego, południowej lubelskiego, wschodniej krakowskiego i zachodniej lwowskiego, z centralnym ośrodkiem w Sandomierzu;
chemia
nauka przyrodnicza zajmująca się budową, właściwościami substancji, ich jakościowymi i ilościowymi przemianami, warunkami, w których te przemiany zachodzą i efektami energetycznymi oraz zjawiskami, głównie elektrycznymi, które im towarzyszą.
[gr. chēmeía ‘magia’],
