biskupie
Encyklopedia PWN
sukcesja apostolska, łac. succesio apostolica,
w Kościołach chrześcijańskich o strukturze episkopalnej (hierarchicznej) oznacza nieprzerwane następstwo biskupów (począwszy od apostołów) prawnie wybranych i ważnie konsekrowanych, którzy strzegą i przekazują tzw. depozyt wiary (z tej racji biskupi są określani następcami apostołów).
Dominik, właśc. Domenigo Guzmán, święty, ur. między 1171 a 1175, Caleruega (prow. Burgos, pn. Kastylia), zm. 6 VIII 1221, Bolonia,
hiszpański kaznodzieja, założyciel zakonu dominikanów.
Euzebiusz z Vercelli,
teolog antyariański, pierwszy biskup Vercelli.
[e. z werczelli, gr. eusebés ‘pobożny, sprawiedliwy’],
ur. ok. 285, Sardynia, zm. 1 VIII 371, Vercelli (Piemont),
katolicyzm
treść nauczania Kościoła katolickiego, całość przyjętych w nim zasad odnoszących się do wiary, moralności, życia religijnego i funkcjonowania Kościoła, a także sam Kościół katolicki jako społeczność widzialna.
[gr. katholikós ‘powszechny’],
w Polsce od XV w. najwyższy organ ustawodawczy, w okresie II RP — jedna z izb parlamentu, w PRL — formalnie najwyższy organ władzy państwowej, w III RP — łącznie z senatem władza ustawodawcza.
biskup krakowski, patron Polski.
