sukcesja apostolska, łac. succesio apostolica,
w Kościołach chrześcijańskich o strukturze episkopalnej (hierarchicznej) oznacza nieprzerwane następstwo biskupów (począwszy od apostołów) prawnie wybranych i ważnie konsekrowanych, którzy strzegą i przekazują tzw. depozyt wiary (z tej racji biskupi są określani następcami apostołów).
sukcesja apostolska
Encyklopedia PWN
sukcesja apostolska wyraża ciągłość w sprawach wiary i praktyk religijnych w Kościele; zewnętrznym znakiem sukcesji apostolskiej i łączności każdego biskupa z innymi biskupami jest gest włożenia rąk na biskupa-elekta przez biskupów konsekrujących go; uzasadniając sukcesję apostolską Kościół katolicki powołuje się na wolę Jezusa Chrystusa wyrażoną wobec apostołów, na listy świętego Pawła, a także na świadectwa patrystyczne (Klemens Rzymski, Ignacy z Antiochii, Euzebiusz z Cezarei, Ireneusz z Lyonu, Tertulian). Według teologii niekatolickich (A. Harnack, R. Sohm) sukcesja apostolska nie jest zasadą zapewniającą ciągłość posłannictwa apostolskiego, lecz jest nią zasada desygnacji charyzmatycznej, zgodnie z którą struktura hierarchiczna Kościoła nie wywodzi się od Jezusa Chrystusa, lecz z ustanowienia ludzkiego; interpretację tę przyjął katolicki teolog H. Küng; sukcesję apostolską posiadają katolickie Kościoły wschodnie i Kościół prawosławny.
