artyleryjską
Encyklopedia PWN
miotany na odległość przedmiot (amunicja), przeznaczony do rażenia celu lub wykonania innego zadania — np. zadymienia terenu, rozrzucenia ulotek;
jednostka amunicji zawierająca wszystkie elementy niezbędne do oddania strzału z broni palnej (n. strzelecki, n. artyleryjski), wywołania wybuchu (n. minerski, n. saperski) lub wykonania innego zadania (np. n. pirotechniczny, n. sygnałowy).
artyleria
rodzaj wojsk odpowiednio zorganizowanych i wyposażonych w holowane albo samobieżne działa (artyleria lufowa) lub niektóre rodzaje wyrzutni rakietowych (artyleria rakietowa), amunicję, urządzenia do prowadzenia ognia, sprzęt do dostarczania zaopatrzenia itp.;
[fr.],
amunicja
środki techn. (naboje, pociski, rakiety, bomby, miny) oraz ich elementy (np. zapalniki, ładunki materiału wybuchowego), środki oświetlające, dymne — służące do niszczenia i obezwładniania różnych celów (siły żywej, sprzętu, obiektów itp.), wywoływania innych skutków (zapalania, zadymiania, oświetlania, skażania terenu itp.), a także pozorowania działań bojowych;
[łac. admunitio ‘uzbrojenie’],
bateria
wojsk. artyleryjski pododdział ogniowy i taktyczny, część składowa dywizjonu lub pułku artylerii;
[fr.],
rodzaj broni miotającej, która do napędu pocisków wykorzystuje energię gazów powstających podczas spalania ładunku miotającego (napędowego);
