Starożytność
Encyklopedia PWN
wiatyk
w chrześcijaństwie praktykowana od starożytności Komunia Święta chorych w niebezpieczeństwie śmierci, traktowana jako pokarm (prowiant) na drogę do wieczności.
[łac. viaticum ‘zapasy na drogę’],
Wielka Grecja, gr. Megálē Hellás, łac. Magna Graecia,
w starożytności nazwa terenów Sycylii i południowej Italii, skolonizowanych VIII–VI w. p.n.e. przez Greków;
w starożytności proces masowej i zorganizowanej migracji ludności greckiej z Grecji właściwej i miast zachodnich wybrzeży Azji Mniejszej (ok. 750–580 p.n.e.);
górn. dział górnictwa zajmujący się wykonywaniem otworów wiertniczych w skorupie ziemskiej oraz opracowaniem metod, sposobów i technologii wiercenia ().
arch. budowla o znacznej wysokości i małej powierzchni podstawy, wzniesiona na planie koła, czworoboku lub wieloboku, wolno stojąca lub w zespole architektonicznym;
machina oblężnicza w postaci kilkupiętrowej drewnianej baszty podsuwanej pod mury obleganej twierdzy;
