Mekce

Encyklopedia PWN

grupa ludów semickich uznających język arabski za rodzimy, niestanowiących jednolitej grupy etnicznej.

twórczość literacka w arabskim języku klasycznym, literackim oraz w dialektach, która powstawała na terenie Półwyspu Arabskiego, następnie rozwijała się na obszarach Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej, zajętych przez Arabów w wyniku podbojów.

Arafat, Jabal ‘Arafāt,

kamieniste wzgórze w dolinie pustynnej (wadi) niedaleko Mekki;

Badr,

miejscowość w Arabii Saudyjskiej, między Mekką a Medyną;

Hadżdżadż, Al- Ibn Jusuf, Al-Ḥaǧǧāǧ Ibn Yūsuf, ur. ok. 661, At-Taif, zm. VI 714, Wasit,

arabski polityk i administrator;

Ibn Abd al-Wahhab Muhammad, Muḥammad Ibn ‘Abd al-Wahhāb, ur. 1704, Al-Ujajna, zm. 1792, Ad-Dirija,

teolog hanbalickiej szkoły prawa muzułmańskiego i twórca wahhabizmu.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>