Hierarchia urzędnicza
Encyklopedia PWN
urzędy dworskie, państw.-centralne i lokalne, ziemskie, miejskie i wiejskie w Polsce i W. Księstwie Litew. do 1795.
otoczenie władcy i jego rodziny, dostojników świeckich i duchownych składające się z urzędników, domowników (łac. familiares), służby; ośrodek władzy i kultury będący nieformalną instytucją.
warstwa społeczna, ukształtowana w Europie u schyłku średniowiecza, która w społeczeństwie stanowym tworzyła grupę uprzywilejowaną pod względem prawnym, politycznym i ekonomicznym, a następnie była głównym oparciem władzy państwowej w większości systemów absolutystycznych.
w najszerszym znaczeniu jedna z podstawowych kategorii tworzących makrostrukturę społ., obejmująca ludzi usytuowanych na „środkowych” szczeblach hierarchii uwarstwienia, tj. pomiędzy klasą „wyższą” a „niższą”.
przedostatni, teokratyczny władca Tybetu;
earl
angielski tytuł arystokratyczny, także osoba nosząca ten tytuł;
[ə:rl] 
,
, 
