Czy nie byłoby przyjemniej, gdyby rok się zaczynał na wiosnę i irracjonalna w gruncie rzeczy radość związana ze zmianą daty łączyła się z bardziej uzasadnionymi emocjami, jakie wywołuje w nas budząca się znów do życia przyroda? Zwróćmy uwagę, że dla astrologów rok zaczyna się w chwili wstąpienia Słońca w znak Barana, a więc pierwszego dnia wiosny. Zresztą również starożytni Rzymianie, po których odziedziczyliśmy zwyczaj zaczynania roku pierwszego stycznia, aż do roku 153 przed Chrystusem zaczynali go pierwszego marca. Ma to swoje odzwierciedlenie w łacińskich nazwach miesięcy od września do grudnia: nazwy September, October, November i December pochodzą od liczebników septem, octo, novem i decem, oznaczających liczby od siedmiu do dziesięciu.

Również w czasach nowożytnych w niektórych krajach rok się zaczynał na wiosnę. We Francji aż do roku 1567 pierwszym dniem roku była Wielkanoc, a we Florencji do roku 1749 Nowy Rok przypadał w dzień Zwiastowania — 25 marca. Znaczy to, że na przykład po 24 marca roku 1610 następował 25 marca roku 1611. Czasem historykom lub wydawcom dokumentów zdarza się zapomnieć o tych osobliwościach chronologii i wtedy w ich dziełach powstaje bałagan znacznie gorszy od skutków działania pluskwy milenijnej.

Ten, kto żył wówczas w tamtych krajach, mógł kojarzyć sobie Nowy Rok z nastrojem, opisanym przez Alfreda Tennysona (1809–1892) w poemacie Locksley Hall:

Mogłoby się wydawać, że taki wiosenny stan ducha trudno komukolwiek osiągnąć pierwszego stycznia. Kto tak uważa, nie docenia jednak wyobraźni poetów. Oto łaciński wiersz ze zbioru Carmina Burana zachowanego w bawarskim rękopisie z początku XIII wieku:

 

 

Zakochany uważa tutaj pocałunek za niedoskonałą formę spełnienia miłości z uwagi na to, że jest on aktem cielesnym, a nie duchowym. Nie we wszystkich jednak wierszach ze zbioru Carmina Burana widać aż tak subtelne podejście do miłości. Na przykład autor poniższego utworu uważał najwyraźniej związek duchowy za pierwszy, mniej istotny etap:

 

 

Jak zauważa Ernst Robert Curtius w przełożonym przez Andrzeja Borowskiego wspaniałym dziele Literatura europejska i łacińskie średniowiecze, w średniowieczu często się spotyka pogląd o pięciu kolejnych etapach miłości. Źródło tej koncepcji znalazł Curtius w napisanym w IV wieku po Chrystusie komentarzu Eliusza Donata do Eunucha rzymskiego komediopisarza Terencjusza. „Istnieje pięć stopni miłości — pisze Donat — mianowicie oglądanie, rozmowa, dotyk, pocałunek i zbliżenie cielesne”. Tam, gdzie w przekładzie jest mowa o „stopniach”, w oryginale występuje słowo lineae (dosłownie „linie”). Moim zdaniem mamy tu nawiązanie do pewnego szczególnego użycia słowa linea — oznacza ono czasem pole lub rząd pól w jednej z gier tablicowych, przypominających nasze warcaby lub chińczyka (gdyż przy niektórych takich grach Rzymianie rzucali kośćmi). W myśl tej przenośni zakochany, jeśli los mu sprzyja i nikt go nie zbije, posuwa się coraz dalej na planszy, zmierzając do zwycięstwa.

Curtius przytacza kilka średniowiecznych wierszy, w których jest mowa o tych pięciu stadiach miłości. Oto jeden z nich, również pochodzący ze zbioru Carmina Burana:

Roślina zielna z rodziny jaskrowatych, objęta jest ochroną całkowitą. Miłek rośnie przeważnie na ugorach i słonecznych wapiennych zboczach Południowej Polski oraz w Poznańskiem i na Pomorzu. Roślina ta ma liczne płonne pędy i pojedyncze łodygi kwiatowe. Oprócz tego miłek posiada wielodzielne równowąskie liście i wielkie cytronowo-żółte kwiaty. Kwitnie od kwietnia do maja. Posiada właściwości zarówno lecznicze, jak i trujące. Ziele to zawiera glikozydy kardenolidowe, flawonoidy, saponiny trójterpenowe i alkohol cukrowy adonitol. Glikozydy nasercowe występujące w miłku są stosowane w przewlekłych chorobach serca, niewydolności krążenia, miażdżycy naczyń wieńcowych, wykazują również działanie uspokajające i moczopędne.

Samce australijskich ptaków – altanników zdobywają przychylność samic w bardzo skomplikowanym rytuale godowym. Altannik lśniący buduje scenę pokrytą jasnożółtą słomą, ozdabia ją niebieskimi papuzimi piórkami, błękitnymi i żółtymi kwiatkami oraz wszelkimi lśniącymi przedmiotami, jakie uda mu się znaleźć. Granice estrady ozdabia muszlami ślimaków, a w pobliżu urządza skład przedmiotów, które posłużą mu jako rekwizyty w czasie wykonywania tańca godowego: w dziobie będzie trzymać jakieś wyjątkowo ładne piórko czy kwiatek. Estrada musi być oczywiście dostatecznie oświetlona – altannik zadbał o to wcześniej, oskubując z liści sąsiednie drzewa.