układ PRL–RFN

układ PRL–RFN, Układ między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec o podstawach normalizacji ich wzajemnych stosunków,

układ podpisany w Warszawie 7 XII 1970;

w układzie obie strony stwierdziły, że nienaruszalność granic, poszanowanie integralności terytorialnej i suwerenności wszystkich państw w Europie jest warunkiem zapewnienia pokoju; RFN uznała w sposób jednoznaczny zachodnią granicę Polski na Odrze i Nysie Łużyckiej, zobowiązała się do niekwestionowania „teraz i w przyszłości” istniejącego stanu prawnego; strony postanowiły kierować się w stosunkach wzajemnych celami i zasadami Karty Narodów Zjednoczonych; zobowiązały się rozwiązywać wszystkie sporne kwestie tylko środkami pokojowymi oraz powstrzymywać się od użycia siły lub groźby jej użycia; zobowiązały się też podejmować starania zmierzające do pełnej normalizacji, wszechstronnego rozwoju stosunków wzajemnych w dziedzinach gospodarczych, naukowo-technicznych, kulturalnych i innych. Bundestag ratyfikował układ 17 V 1972; wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpiła w Bonn 3 VI 1972. W zapisie protokolarnym rząd polski, w celu zakończenia akcji łączenia rodzin, zgodził się na udzielenie zezwoleń na wyjazdy do RFN w ciągu 4 lat dla 120–125 tysięcy osób. Układ miał istotne znaczenie dla normalizacji wzajemnych stosunków i rozwoju współpracy między Polską a RFN. Po zjednoczeniu Niemiec podstawowe postanowienia układu zostały powtórzone i uściślone w zawartym 14 XI 1990 między RFN a RP układzie o potwierdzeniu istniejącej między nimi granicy; ratyfikowany przez oba państwa IX 1991.