dysydenci
religiozn. innowiercy, różnowiercy, odstępcy od panującego Kościoła;
[łac. dissideo ‘być oddzielonym’, dissidens, dissidentis ‘nie zgadzający się’],
dysydenci
Encyklopedia PWN
nazwa nadawana w Polsce w XVI–XVIII w. członkom Kościołów niekatol., zwłaszcza luteranom, kalwinistom, braciom pol., a także prawosławnym (po 1596 zw. również dyzunitami), w Anglii — niektórym wspólnotom rel., które oderwały się od Kościoła anglikańskiego, a w Niemczech starokatolikom; w Polsce, po uchwaleniu Konstytucji 3 maja, przestano używać nazwy dysydenci w oficjalnych aktach urzędowych w odniesieniu do wyznawców Kościołów ewangelicko-augsb. i ewangelicko-reformowanego.
