Hückla metoda

Hückla metoda,

w chemii kwantowej prosta, półempiryczna metoda obliczania energii elektronów w cząsteczkach zawierających układy sprzężonych wiązań podwójnych.

W metodzie tej, zaproponowanej 1931 przez E.A. Hückla i będącej szczególnym przypadkiem metody orbitali molekularnych, w przybliżeniu liniowej kombinacji orbitali atomowymi rozpatruje się wyłącznie tzw. elektrony π, tj. elektrony opisywane za pomocą zdelokalizowanych orbitali molekularnych typu π (orbital); uwzględniona jest geometria cząsteczek, na którą duży wpływ mają elektrony tworzące wiązania typu σ (wiązanie chemiczne), ale elektrony te w obliczeniach nie są brane pod uwagę wprost, podobnie jak ich oddziaływanie z elektronami π oraz oddziaływanie elektronów π miedzy sobą; w m.H. jest też całkowicie zaniedbywane nakrywanie orbitali atomowych zlokalizowanych na różnych atomach węgla i nie są obliczane żadne całki, które występowałyby przy dokładnym rozwiązywaniu problemu. Zamiast tego wszystkim całkom, w których pojawiają się orbitale tylko jednego atomu (tzw. całkom kolumbowskim), przypisuje się jednakową wartość, równą parametrowi α, wszystkim całkom, w których pojawiają się orbitale sąsiednich atomów (tzw. całkom rezonansowym) — wartość równą parametrowi β. Przy takich założeniach znajduje się metodą wariacyjną najlepsze orbitale molekularne typu π w postaci liniowych kombinacji orbitali 2p atomów węgla, co pozwala określić wiele właściwości cząsteczki, np. gęstość ładunku elektronów π na poszczególnych atomach, energię wzbudzeń elektronów π, stabilizację energ. cząsteczki wynikającą z delokalizacji elektronów π w całym układzie wiązań podwójnych (zw. energią delokalizacji). Wartości parametrów α i β tak się dobiera, aby uzyskać zgodność wyników teoret. i doświadczalnych.

Małgorzata Jeziorska