Roztoczański Park Narodowy

fot. P. Fabijański/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Roztoczański Park Narodowy

rodzaj — park narodowy

nazwa — Roztoczański Park Narodowy

państwo — Polska, woj. lubelskie

rok założenia — 1974

powierzchnia — 8 483 ha, z tego pod ochroną ścisłą 806 ha, otuliny 38 096 ha

Obejmuje zachodnią część Roztocza Środkowego; obszar zróżnicowany geologicznie, z bogatą rzeźbą terenu, rozdzielony doliną Wieprza. Lasy (ok. 95% powierzchni) bardzo zróżnicowane; wyróżniono 19 zespołów i 2 zbiorowiska leśne, m.in. buczyna karpacka (ok. 30% powierzchni leśnej), bór jodłowy, bór bagienny, dąbrowa świetlista, grąd lipowo-grabowy, ols; w bogatej florze (ponad 750 gatunków roślin naczyniowych, ok. 100 gatunków rzadkich, 40 chronionych) występują gatunki borealne (zimoziół północny, wierzba borówkolistna, bagnica torfowa), górskie (tojad dzióbkowaty, widłak wroniec, czosnek siatkowaty), subatlantyckie (rosiczka pośrednia, wąkrota zwyczajna), pontyjskie (powojnik prosty, róża francuska). Bogatą faunę reprezentują, m.in.: spośród gadów jaszczurka zwinka, i żyworodna, padalec (często odmiany turkusowej), żmija, zaskroniec i bardzo rzadki żółw błotny; z ponad 200 gatunków ptaków — orlik krzykliwy, pszczołojad, bocian czarny, dzięcioł białogrzbiety i zielonoszyi, muchołówka mała i białoszyja, czyż, pliszka górska; ze ssaków liczne jelenie, sarny, dziki, lisy, kuny, borsuki, ponadto wilki, wydry i bobry introdukowane 1979 na Wieprzu; z drobnych ssaków — ryjówka aksamitna i mała, zębiełek białawy, popielica, koszatka, liczne gatunki nietoperzy; 1982 do Roztoczańskiego Parku Narodowego wprowadzono koniki polskie typu tarpana, które w stanie dzikim bytowały na Roztoczu od XVII w., prawie do końca XIX w. Siedziba dyrekcji parku i Ośrodka Edukacyjno-Muzealnego (od 1994) w Zwierzyńcu.

Roztoczański Park Narodowy

Roztocze, okolice Zwierzyńca

Wieprz w Zwierzyńcu