Bocian Marianna, *** [na zakończenie czasów nie będzie końca życia...] - Materiały dodatkowe

Poezja współczesna — co najmniej od Gottfrieda Benna (a może nawet już od Baudelaire'a) — znacznie częściej mówi o śmierci niż o życiu. Poszukiwanie piękna zastępuje ekspresja brzydoty. Nie należą do rzadkości obrazy umierania, a nawet unicestwiania, rozkładu, gnicia.

Obrona życia nie jest tematem modnym. Liryka XX w. wybiera najchętniej ciemną stronę egzystencji, obszar śmierci. Z tym większą uwagą sięgamy po wiersze wrocławskiej poetki Marianny Bocian, rówieśniczki autorów niegdysiejszej Nowej Fali. Są one pochwałą życia w każdej postaci i potępieniem wszystkiego, co moglibyśmy nazwać zwyrodnieniem procesów życiowych. Marianna Bocian zwraca się przeciwko wynaturzeniom w każdej postaci — niezależnie od tego, czy dotyczą one sfery języka, ekofilozofii czy też polityki. Inaczej niż poeci od czasów Miltona i Byrona, autorka cytowanego wiersza konsekwentnie opowiada się po stronie umęczonego Abla (w naszym stuleciu fascynacja osobą wyklętego, odrzuconego przez Boga Kaina to zjawisko niemal powszechne).

Jan Tomkowski

Cytat:

Marianna Bocian: *** [na zakończenie czasów nie będzie końca życia]

Hasło główne:

Życie ludzkie, komentarze

Hasła poprzednie:

Fryderyk Hölderlin: Czym ludzkie jest życie?...

Lucjusz Anneusz Seneka: [Niewola nie jest niczym uciążliwym...]

Maria Dąbrowska: Noce i dnie

Simone Weil: Z „Zeszytów”

Tomasz Mann: Czarodziejska góra

Święty Franciszek z Asyżu: Pieśń słoneczna, albo pochwała stworzeń