yayoi
 
Encyklopedia PWN
yayoi
[jajoi],
okres w historii Japonii (IV w. p.n.e.–III w. n.e.);
termin „yayoi” pochodzi od nazwy dzielnicy Tokio, gdzie znaleziono skorupy naczyń różniących się od naczyń z okresu jōmon (ok. 10 000–ok. 400 p.n.e.), które pojawiły się w Japonii wraz z napływem fal migracyjnych z kontynentu, gł. z Chin, niosących kultury metalu (brąz i żelazo) oraz zaawansowanej kultury roln., gł. mokrej uprawy ryżu. W okresie y. podstawą egzystencji społ. stało się rolnictwo, które wpłynęło na zmianę stylu życia (gromadzenie nadwyżek produkcyjnych, osiadły tryb życia, poprawa warunków bytu). Zajmowano się też myślistwem, rybołówstwem i zbieractwem. Podstawową grupą społ. była rodzina żyjąca w osiedlu składającym się z kilku do kilkudziesięciu domostw, wspólnego magazynu, śmietniska i cmentarza (wykopaliska w Toro, k. Shizuoki, w Yoshinogari, północnym Kiusiu). Rodziny mające wspólne interesy oraz wierzące w pochodzenie od wspólnego przodka łączyły się we wspólnoty rodowe, wyodrębniała się własność prywatna, następowało rozwarstwienie społ.; na czele organizacji rodowych stanęli naczelnicy; rody łączyły się, tworząc związki i federacje plemienne. Powstały 2 silne ośrodki władzy w północnym Kiusiu i w Kinai (centralna część Honsiu), gdzie najmocniejszą pozycję zdobyła federacja Yamato, podporządkowując sobie niemal całą Japonię. Ród stojący na jej czele w 1. poł. VI w. zdobył hegemonię i nazwano go rodem cesarskim.
W okresie y. obowiązywał kult płodności, pojawiły się nowe wierzenia (identyfikowane później z shintō) — wspólnoty oddawały cześć bóstwu rodowemu, za które uznawano zazwyczaj deifikowanego przodka, początkowo były to bóstwa lokalne, w miarę podporządkowywania sobie innych rodów rody silniejsze narzucały im swoje bóstwa — tak wykształcił się kult bogini Amaterasu, jako protoplastki rodu cesarskiego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia