wojna peruzyjska,
rzymska wojna domowa 41–40 r. p.n.e.;
wojna peruzyjska
Encyklopedia PWN
pierwszy konflikt zbrojny pomiędzy stronnikami Cezara (po ich zwycięstwie nad jego mordercami); wszczęty bez wiedzy Marka Antoniusza przez jego brata Lucjusza (konsul 41 r. p.n.e.) przeciw pozostałym triumwirom (Augustowi i Lepidusowi) pod hasłem obrony republiki; licząc na pomoc legatów brata w Galii, Lucjusz opanował Rzym i skłonił senat do ogłoszenia, że August i Lepidus są wrogami państwa; zdezorientowani legaci nie przyszli Lucjuszowi z pomocą, dzięki czemu August osaczył go w Peruzji (ob. Perugia); upadek miasta (II 40 r. p.n.e.) uczynił Augusta praktycznie panem Italii aż po Alpy; w wyniku w.p. August został władcą zachodnich prowincji i Italii, gł. źródła rekrutów, oraz wodzem większości legionów; Marek Antoniusz, wobec ofensywy Partów w Syrii zagrażającej panowaniu rzymskiemu na Wschodzie, a także niechęci podwładnych do walki z towarzyszami broni, uznał ten stan rzeczy, przypieczętowując porozumienie małżeństwem z siostrą Augusta, Oktawią (układ w Brundisium, IX 40 r. p.n.e.).
