wieczność

wieczność, łac. aeternitas, gr. aiṓn, aïdiótēs,

pojęcie filoz.-teologiczne oznaczające nieskończone trwanie.

W historii filozofii w. była rozumiana rozmaicie: 1) w kontekście poglądów eleatów jako trwanie pozaczasowe (negacja ruchu i zmiany w bycie), podobnie u Platona (w. idei, tego co pojęciowe i transcendentne, względem zmiennego świata); wg Plotyna w. jest przymiotem niewysłowionej Jedni oraz hipostaz Umysłu i Duszy wytwarzającej czasowość; nowoż. racjonalizm metafiz. i różne postaci idealizmu postulowały w. jako istnienie niezmienne; 2) w sensie bardziej ograniczonym przypisywano w. światu (panteizm stoicki) oraz bytom kosm. i duszom, jako powstałym, ale nie ginącym; analogiczne idee reprezentowała rel.-filoz. myśl Indii (reinkarnacja); 3) w sensie niewłaściwym nazywano „wiecznym” nie kończący się proces, co było kontynuowane przez nowoż. empiryzm. W teologii — przymiot Boga określający pełnię jego bytu, niezmienne, aktualne posiadanie wszelkich doskonałości, a także nieśmiertelność stworzonych bytów duchowych (dusza, aniołowie), które miały pocz., lecz nie będą miały końca.