wąglik,
med., wet. ostra choroba zakaźna zwierząt i ludzi;
wąglik
Encyklopedia PWN
gł. bydła, owiec, koni, reniferów, wielbłądów, wywoływana przez laseczkę wąglika (Bacillus anthracis), wytwarzającą zarodniki o b. dużej odporności na warunki środowiska (wieloletnia żywotność w glebie i wodzie); śmiertelność do 100%; objawy: zapalne nacieki (karbunkuły), gł. na szyi, przedpiersiu, także na błonach śluzowych, ostre zapalne obrzmienie śledziony; jako choroba odzwierzęca występuje niekiedy u ludzi zawodowo stykających się z mięsem, skórami, wełną i sierścią zakażonych zwierząt, w postaci skórnej (najczęstsza, o dość łagodnym przebiegu), tzw. czarna krosta lub krosta złośliwa (krosty z czarnym, martwiczym czopem w środku), albo w postaci płucnej lub jelitowej (o ciężkim przebiegu); zapobieganie: kontrola wet. surowców zwierzęcych, szczepienia ochronne; leczenie antybiotykami.
