virelai
typ średniow., gł. monodycznego (jednogłosowego) utworu wokalnego, uprawiany XIII–XV w., zwłaszcza we Francji przez truwerów;
[wirlẹ; fr.] 
,
, virelai
Encyklopedia PWN
wykształcony z rondeau (rondo), charakteryzujący się kunsztowną formą poet. i muz. (3 zwrotki, refren, identyczność rymów we wszystkich zwrotkach); początkowo virelai był pieśnią taneczną (w twórczości G. de Machaulta zw. chanson balladée), od XIV w. obecny także w muzyce wł. pod nazwą ballaty (F. Landini); oprócz jednogłosowych istniały virelai wielogłosowe.
