ustawy o Parlamencie, Parliament Acts,
ustawy bryt. z 1911 i 1949;
ustawy o Parlamencie
Encyklopedia PWN
uchwalenie pierwszej z nich było następstwem konfliktu między rządem Partii Liberalnej (H.H. Asquitha) a Izbą Lordów, która 1909 odrzuciła projekt budżetu przedstawiony przez D. Lloyda George’a i przyjęty przez Izbę Gmin; liberałowie wykorzystali tę sytuację do ograniczenia praw Izby Lordów; na mocy ustawy z 1911 izba ta utraciła prawo odrzucania lub wstrzymywania ustaw finansowych (w miesiąc po przesłaniu projektu z Izby Gmin do Izby Lordów ustawa otrzymuje aprobatę król. niezależnie od stanowiska lordów); prawo weta Izby Lordów wobec pozostałych ustaw ograniczono do możliwości wstrzymywania ich uchwalenia przez 2 lata; skrócono maks. okres pełnomocnictw całego Parlamentu z 7 do 5 lat (wydłużenie go pozostało jedyną kwestią wymagającą zgody Izby Lordów); ustawa z 1949 (zgłoszona przez rząd Partii Pracy w celu przyspieszenia legislacji niektórych ustaw nacjonalizacyjnych) skróciła maks. okres wstrzymywania przez Izbę Lordów uchwalenia ustaw z 2 lat do roku.
